Człowiek uczy się języka od swoich rodziców, bliskich osób… uczy się języka w domu. Mówi jak domownicy, bo dla malutkiego człowieka dom jest całym światem.
Kiedy w domu dorośli mówią po polsku, dziecko, oczywiście, uczy się języka polskiego, a wraz z wiekiem doskonali jego znajomość, bo jest to bezwzględny wynik rozwoju, edukacji oraz kontaktu ze środowiskiem…
Podobnie sytuacja wygląda w domach Polaków, którzy zdecydowali się wieść swoje życie za granicą … ale do czasu – do czasu, kiedy dziecko idzie do przedszkola, a potem do szkoły. Przychodzi wtedy czas, kiedy język polski naturalną siła rzeczy ustępuje miejsca językowi, którym dziecko porozumiewa się poza domem, przede wszystkim z rówieśnikami. Bardzo często dzieci zaczynaja wtedy wprost i jawnie buntować się przeciw mówieniu po polsku. Na zadawane po polsku pytania odpowiadają w innym języku, rezygnują z czytania polskich książek, oglądania polskich filmów… może jeszcze tylko z dziadkami lub rodziną z Polski porozmawiają w tym języku.
Rodzice szukają więc różnych sposobów, by dziecko miało kontakt z polskim, m. in. zapisują na lekcje lub zmieniają sposób nauki tego języka, inicjują spotkania z mówiącymi po polsku rówieśnikami dzieci…
Zdarza się jednak, że w wirze codziennych spraw, obowiązków, zajęć, zagubi się gdzieś umiejętność mówienia po polsku… Zdarza się, bo zapominamy język, jeśli go nie używamy… Ale wszystko jest do naprawienia/ odwrócenia.. Nie ma sytuacji bez wyjścia, wystarczy znaleźć odpowiednią metodę do rozwiązania problemu… dotyczy to też umiejętności mówienia po polsku.